Σαν παραμύθι!!!

1922. Όλη η οικογένεια Ερμείδη εκδιώχθηκε από την Κερασούντα του Πόντου που ζούσε από παππού σε πατέρα, γιους και εγγόνια.

Κατέληξαν στη Πάτρα και προσπάθησαν να φτιάξουν τη ζωή τους, όπως όλοι οι πρόσφυγες.

Μετά από λίγα χρόνια πρώτος ο Γιάννης Ερμείδης, από τα πέντε αδέλφια, ανέβηκε στα Καλάβρυτα αφού βρήκε δουλειά σε ένα εμπορικό και κάλεσε τον Κώστα τον Ηλία και τον Χαρίλαο Ερμείδη. Ο τελευταίος αδελφός, ο Θόδωρος, κατάφερε να βρει δουλειά στους τότε ΣΠΑΠ (Σιδηρόδρομοι Πελοποννήσου – Αθηνών – Πειραιώς).

Εκείνη την εποχή τα Καλάβρυτα ήταν μεγάλο εμπορικό κέντρο και συγκέντρωνε όλο το εμπόριο από την επαρχία Καλαβρύτων που είχε περίπου 45.000 πληθυσμό!!!!!.

Το Ζαχαροπλαστείο στα Καλάβρυτα, εκείνη την εποχή, ήταν άγνωστο είδος επιχείρησης, και ο Ηλίας που γνώριζε μερικά πράγματα από την πατρίδα, τον Πόντο, προσπάθησε να τα εφαρμόσει αναλαμβάνοντας το εργαστήριο ζαχαροπλαστικής ενώ ο Κώστας, ο μεγαλύτερος αδελφός, ανέλαβε την πώληση και το γενικό εμπόριο.

1926 ξεκίνησε και επίσημα η προσπάθεια των αδελφών Ερμείδη.

Για να συμπληρώνει τις γνώσεις του στη ζαχαροπλαστική, ο Ηλίας ανέβαινε ανά διαστήματα στην Αθήνα σε γνωστά ζαχαροπλαστεία της και έφερνε νέες συνταγές και γεύσεις.

Κάθε όμως ορεινή περιοχή είχε την αυτονομία της εκείνη την εποχή.

Δεν υπήρχαν τα μεταφορικά μέσα που υπάρχουν τώρα και ο κάθε τεχνίτης και μάστορας έφτιαχνε τα δικά του γλυκά και πειραματίζονταν σε νέες γεύσεις, διαφορετικά δεν μπορούσε να κρατήσει την πελατεία του και κατ’ επέκταση την επιχειρησή του.

Την Ροδοζάχαρη ο Ηλίας την ήξερε από τον Πόντο, από την πατρίδα του.

Την έφτιαχνε η μάνα του η κυρά Μερόπη και την έμαθε και αυτός.

Όταν ήλθε στα Καλάβρυτα του προξένησε εντύπωση ότι πάρα πολλές νοικοκυρές είχαν μία δύο τριανταφυλλιές στο κήπο του σπιτιού τους και κάθε Απρίλη έφτιαχναν λίγη Ροδοζάχαρη, για να κερνάνε τον επισκέπτη πρώτα και για τα παιδιά του σπιτιού έπειτα.

Η Ροδοζάχαρη ήταν το γλυκό του Κουταλιού των Καλαβρύτων και έχει παραμείνει μέχρι σήμερα.

Μη έχοντας κεφάλαιο εκείνη την εποχή, ο Ηλίας Ερμείδης, για να βάλει τις δικές του τριανταφυλλιές, σκέφτηκε να συνδυάσει «το τερπνόν μετά του ωφελίμου». Έπεισε τις νοικοκυρές εκεί που έχουν μία ή δυό τριανταφυλλιές να βάλουν άλλες δυό και το φύλλο θα το έπαιρνε ο ίδιος.

Αυτό και έγινε. Με αυτό τον τρόπο ο κυρ’ Ηλίας (όπως τον έλεγαν) άρχισε να έχει λίγο στην αρχή αλλά στην πορεία αρκετό φύλλο, το εκατοντάφυλλο , και οι νοικοκυρές άρχισαν να αποκτούν , από το πουθενά, ένα επιπλέον και καθόλου, στην πορεία, ευκαταφρόνητο χρηματικό ποσό, για τις ανάγκες της οικογένειες, της οποίας εκείνη την εποχή τα εισοδήματα ήταν πολύ μικρά και περιορισμένα , σε μία επαρχιακή κωμόπολη.

Αυτή η σχέση συνεχίζει και υπάρχει μέχρι και σήμερα.  

Σιγά-σιγά ακούστηκε η Ροδοζάχαρη σε όλη την περιφέρεια και δεν υπάρχει Καλαβρυτινός που να μην γνωρίζει αυτό το γλυκό του κουταλιού και να μην το ζητά και να το προσφέρει στους φίλους του σαν δώρο.

Όταν θέλει να κεράσει ή να φιλέψει ντόπιο ή ξένο, παραδοσιακό Καλαβρυτινό γλυκό, ζητά «Ροδοζάχαρη Ερμείδη - Καλαβρύτων», ένα γλυκό από το εργαστήρι της οικογένειας Ερμείδη, που παράγεται και συσκευάζεται ανελλιπώς από το 1926».

Την παράδοση συνέχισε ο γιος του Ηλία, Χαρίλαος Ερμείδης και αυτός παραδίδει τη σκυτάλη, πάλι ……στον Ηλία Ερμείδη, εγγονό του κυρ Ηλία.

Βέβαια δουλεύει όλη «η ομάδα» στην οικογενειακή επιχείρηση. Η Κυριακούλα σύζυγος του Χαρίλαου, η Ρούλα και η Θεοδώρα οι δύο κόρες και ο βενιαμίν της ομάδας Κωνσταντίνος. Όλοι από το δικό τους πόστο προσπαθούν για το καλύτερο.

Ψυχή της όλης δράσης ήταν η γιαγιά Σωτηρούλα Ερμείδη, σύζυγος του κυρ’ Ηλία, που έκανε την Ροδοζάχαρη γνωστή σε όλους τους επισκέπτες κερνάγοντας τους με το βάζο στο ένα χέρι και το κουταλάκι του γλυκού στο άλλο.

Προσπάθεια της οικογένειας Ερμείδη είναι να κρατήσει την παράδοση και την ποιότητα της Ροδοζάχαρης γιατί η ποιότητα της Ροδοζάχαρης Ερμείδη, είναι άμεσα συνδεδεμένη με την συγκεκριμένη ποικιλία του εκατοντάφυλλου και όχι με όποιο τύπο τριαντάφυλλου χρησιμοποιηθεί.

Γι’ αυτό το λόγο η οικογένεια Ερμείδη ξεκίνησε σε ιδιόκτητο κτήμα να φυτέψει και δικές της τριανταφυλλιές, της συγκεκριμένης ποικιλίας και μόνο, προκειμένου να συνεχίσει την παράδοση όπως το κάνει για τρεις γενιές έως σήμερα. Ποτέ δεν ξεχνά βέβαια, τις Καλαβρυτινές οικογένειες που μια ζωή ολόκληρη την στηρίζουν και συνεχίζει να παίρνει το φύλλο από τα εκατοντάφυλλα, από όσες οικογένειες έχουν ακόμα μείνει στα Καλάβρυτα και την ευρύτερη περιοχή.

94 χρόνια μετά και έχοντας κερδίσει την αγάπη και την εμπιστοσύνη του κόσμου, λόγω της απαράμιλλης ποιότητά μας αλλά και της αγάπης μας σε αυτό που κάνουμε, και έχοντας διακριθεί σε τοπικό επίπεδο (Χρυσό βραβείο-Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, Α' βραβείο- Βραβεία Ποιότητας Περιοδικού "Olive", Platinum Award-"Mediterranean Taste Awards 2020", τιμητική πρόσκληση να μιλήσουμε για την "Βιοτεχνία Γλυκών του κουταλιού-Ερμείδη" και την "Ροδοζάχαρη Ερμείδη" στην '5η επιστημονική συνάντηση για τις Τοπικές και Γηγενείς Ποικιλίες: "Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας"', στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στους εορτασμούς για τα 100 χρόνια λειτουργίας του, Τηλεοπτικές εκπομπές με τον κύριο Ηλία Μαμαλάκη, την Κυρία Μαρία Μπεκατώρου, τον κύριο Νίκο  Μάνεση, την Κυρία Αλεξάνδρα Πέππα και πολλούς άλλους),  αλλά και σε διεθνές επίπεδο (Αμερικανική Vogue), η Ροδοζάχαρη Ερμείδη, μοναδική στο είδος της, συνεχίζει να γλυκαίνει και να μαγεύει, και όχι μόνο ως γλυκό του κουταλιού.

Η Ροδοζάχαρη Ερμείδη είναι γλυκό του κουταλιού αλλά έχει και πάρα πολλές άλλες χρήσεις. Πρώτο και βασικότερο είναι ευεργετικό για τον οργανισμό εάν το χρησιμοποιήσεις πρωινή ώρα με άδειο στομάχι. Είναι το μοναδικό γλυκό κουταλιού το οποίο μπορείς να το αλείψεις στο ψωμί σου σαν μαρμελάδα.

Μπορείς να το προσθέσεις ακόμα στην κρέμα, το ρυζόγαλο, το παγωτό, την πανακότα και για χίλιες και μία… άλλες χρήσεις ανάλογα με την φαντασία του σεφ ή της νοικοκυράς.

Σας περιμένουμε για να σας γλυκάνουμε.

Με εκτίμηση
Χαρίλαος Ηλία Ερμείδης